Mutluluk

Eskiden ne çok yazıp çizerdim ben diye düşünüyorum. Bakıyorum da şimdilerde bu alışkanlığımdan giderek uzaklaşıyorum. Sonra farkettim ki, aslında çoğunlukla hüzünlü olduğum anlarda yazıyormuşum.

Eski defterlere göz gezdirdiğimde hep hüzün karşıma çıkıyor. Demek ki kalemim en çok o anlarda yarenlik ediyormuş bana. Aslında bu hoşuma da gitmeye başladı, anladım ki artık eskisi kadar hüzünlü bir insan değilim. İşlerden dolayı asabileştim evet ama kesinlikle hüzün epey gerilerde kalmış. memnunum halimden zira artık yazamıyorum diye kendi kendime söylenmeyi bıraktım, mutluluğumdan mutlu oldum yani bunu farkedince :)

Artık aklıma geldikçe, "aa benim yazdığım bir yer vardı" diye kafama tank ettikçe gelip gideceğim buralara ya da paylaşmak istediğim yeni mutluluklar oldukça. Kendimi iyi hissettiren şeyleri yazıcam bundan sonra, en azından niyetim o. Kışt dedim hüzünlere...

Aaa bahar gelmiş :) yoksa sebebi bu mu? Hmm hiç sanmam...